به گزارش مشرق، در جریان بازی های المپیک ریو خبر مرگ مربی کانوی آلمان در سانحه تصادف، بسیاری را دلگیر کرد و پرچم کمیته بین المللی المپیک را به حالت نیمه برافراشته درآورد. «اشتفان هانزه» در تاکسی و در برخورد با مانع بتنی از ناحیه سر دچار جراحت شد اما پس از بستری شدن در بیمارستانی در ریو دو ژانیرو و چند روز مقاومت جان به جان آفرین تسلیم کرد.

ریو حادثه تلخ باز هم داشت. «آنه‌میک فن فلوتن» ، دوچرخه سوار زن هلندی، از ناحیه مهره های کمر در حین رقابتهای جاده آسیب دید اما خوشبختانه به زندگی بازگشت.

اما سرنوشت بایسیکل ران ایرانی از همه غم انگیزتر بود. وی پس از سانحه در شیب تند پونتال، زمان زیادی طول نکشید تا جان خود را از دست بدهد و مسئولان کمیته ملی پارالمپیک همچنان منتظرند تا نتیجه تحقیقات در این خصوص مشخص شود.

پیش از آغاز رقابتها به همراه جمعی از خبرنگاران به دهکده رفتم تا با پارالمپین های ایرانی دیدار و گفتگو داشته باشیم. گلبارنژاد اولین ورزشکاری بود که ما در بدو ورود به دهکده با وی روبه رو شدیم. با چهره ای خندان و در حالیکه دوچرخه اش در کنارش بود بر روی صندلی استراحت می کرد. همانجا بود که در پاسخ به سوال شوخ طبعانه خبرنگاران مبنی بر اینکه آیا به خط پایان می رسد، با خنده گفت: «اومدم اینجا که به خط پایان برسم.» و بهمن به خط پایان رسید.

 

همان زمان از چهره ای که فکر نمی کردم هرگز برای آخرین بار آن را نگاه می کنم دو فریم عکس گرفتم اما متاسفانه و یا خوشبختانه کابل دوربینم را فراموش کرده بودم با خودم به ریو ببرم و این عکس ها ماندند تا سوغات تلخ ریو شوند.

گلبارنژاد در ۴۸ سالگی دار فانی را وداع گفت. وی دی ماه سال گذشته در رقابت با پنج دوچرخه سوار دیگر از کشورمان موفق شد در مسابقات جام جهانی ایتالیا که آخرین فرصت برای کسب سهمیه پارالمپیک برزیل بود، شرکت کند. این نشان می دهد که این دوچرخه سوار از چه عزم بالایی برای حضور در دومین پارالمپیک خود برخوردار بود. هرچند که پارالمپیک ریو نقطه پایانی بر حرکت درخشان وی بود.

گلبارنژاد، تنها نماینده دوچرخه سواری ایران، برای همواره در یادها باقی خواهد ماند. مردی که از جنس ورزش بود و آسیب دیدگی از ناحیه شانه باعث نشد برای همیشه ورزش را کنار بگذارد. وی وزنه برداری را کنار گذاشت و دوچرخه سوار شد. و با دوچرخه اش در شیب تند ریو دو ژانیرو به خط پایان زندگی اش رسید.

روحش شاد.